13.12.09
στις
12:10:00 π.μ.
|
Του Ηλία Σιακαντάρη (www.skai.gr)
Η ομοβροντία κακών βαθμών από την Standard and Poor’s και τo Fitch Ratings ήταν αναμενόμενη. Οι ξένοι οίκοι αξιολόγησης, οι διεθνείς επενδυτές, μας λένε με συνέπεια καιρό τώρα ότι "για να αγοράσουμε ‘Ελλάδα’, για να εμπιστευτούμε την οικονομία της χώρας και να της δανείσουμε, θέλουμε να δούμε από το κράτος όχι τόσο περισσότερους φόρους, αλλά λιγότερες κρατικές δαπάνες.Αυτό το μήνυμα, παρά την επανάληψη, μοιάζει να χάνεται στη μετάφραση...
Εδώ ασχολούμαστε περισσότερο με την πιθανή κατανομή φορολογικών βαρών - είτε γιατί νομίζουμε ότι ενδιαφέρει περισσότερο δημοσιογραφικά (γιατί πουλάει) είτε γιατί μας ιντριγκάρει η μυστικοπάθεια Παπακωνσταντίνου που δεν λέει τίποτα, μόνο "παραπέμπει".
(Ο δημόσιος λόγος του υπουργού Οικονομικών έχει εμπλουτιστεί εσχάτως με μια μεγάλη γκάμα παραπομπών: "θα σας πω περισσότερα ΜΕΤΑ μετά το δημόσιο διάλογο / ΜΕΤΑ την ολοκλήρωση της ηλεκτρονικής διαβούλευσης / ΜΕΤΑ την κατάθεση φορολογικού νομοσχεδίου / ΜΕΤΑ την υποβολή του προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης κλπ).
Αυτή η εμμονή στο φορολογικό σκέλος μπορεί να μας παγιδέψει. Είναι μια μπανανόφλουδα ενώπιον του γκρεμού.
Στην πραγματικότητα "οι ξένοι" λένε "κόψτε όλο το κρατικό λίπος". Έτσι όμως κόβεις τη γραμμή ζωής του πολιτικού επιχειρηματικού κατεστημένου της χώρας. Έχουμε το πιο σπάταλο κράτος, τους πιο ακριβούς δρόμους. Τις πιο αντι-αποδοτικές συγκοινωνίες, το απόλυτο τίποτα σε οργάνωση. (Και μην ακούσω επιχειρήματα του τύπου "ναι αλλά στους Ολυμπιακούς δείξαμε τι μπορούμε να κάνουμε όταν έχουμε σχέδιο..." (κλικ στον τίτλο για περισσότερα)
Οι Ολυμπιακοί ήρθαν με οδηγίες χρήσης από τη μάνα τους, ενώ έστω κι έτσι κάναμε φιλότιμες προσπάθειες για να ντριμπλάρουμε του κανόνες τους.
Η αλήθεια παραμένει: σε σχεδόν δύο αιώνες λευτεριάς δεν αξιωθήκαμε να φτιάξουμε ένα εγχειρίδιο ανάπτυξης για τη χώρα. Ακόμα και το Σύνταγμα μας, copy/paste το κάναμε...)
Αυτό που ζητούν δηλαδή οι ξένοι είναι αυτό που θα έπρεπε να ζητά ο κάθε πολίτης. Ένα κράτος που σταματά να ταίζει κηφήνες, να παράγει μίζες, να γεννά παραοικονομία, να σπαταλά από αδιαφορία, να αγοράζει πανάκριβα και ακατάσχετα τζάμπα προστασία, να χρηματοδοτεί "μεγάλα φαγοπότια", "όργια διαφθοράς", "χορούς εκατομμυρίων" κι άλλα μηντιακά τσίρκα...
Το να μιλάμε βασικά για το ποιοι θα φάνε το μεγαλύτερο φορολογικό... χάπι, βλάπτει κυρίως το συμφέρον μας κι αφήνει αλώβητο το πελατειακό κράτος, το οποίο νέμονται λίγοι. Στο μεταξύ θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε όλα τα λαμόγια - ντόπια και εισαγόμενα.
Υ.Γ. Η ιστορία επιφύλαξε ένα μοιραίο ρόλο προσωπικά για το Γιώργο Παπανδρέου: Την επιταγή να αποδομήσει το δημόσιο το οποίο ο πατέρας του - σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν - άρχισε να γιγαντώνει...
Αναρτήθηκε από
Stazei Farmaki
Ετικέτες
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου